Al ruim twintig jaar worden bij ons in een verbijsterend tempo kerken afgebroken of ze krijgen een andere bestemming. Het gaat om grote aantallen. Kardinaal Eyk is de belangrijkste initiatiefnemer bij de afbraak of opheffing van rooms-katholieke kerken. Hij doet dit bij voorkeur via de techniek van fuseren. Zo heeft hij in de laatste jaren 326 parochies (kerkelijke gemeenten) samengevoegd tot slechts 48 fusieparochies.
De meeste van de fusieparochies hielden maar één kerkgebouw over. Maar het einde is nog lang niet in zicht. Het aantal priesterroepingen is drastisch teruggelopen. Kortgeleden werd bekendgemaakt dat aan het seminarie van Roermond de allerlaatste priesterstudent was afgestudeerd en dat er zich geen nieuwe Nederlandse priesterstudenten meer hadden aangemeld. Kardinaal Eyk verwacht dat er over plusminus tien jaar nog slechts twintig parochies over zullen zijn met ieder één kerk.
Hierdoor zullen met name op het platteland driehonderd kerken verdwijnen, 50.000 religieuze vrijwillige medewerkers verliezen hun werk, veertigduizend gelovigen raken hun religieuze thuisbasis kwijt en zeshonderd kerkkoren zullen worden ontbonden. Organisten komen op straat te staan en een toenemend aantal gelovigen is niet meer gemotiveerd om nog op zondag naar de kerk te gaan. Daardoor lopen ook de inkomsten terug en is er steeds minder geld beschikbaar voor het onderhoud van de vaak kostbare kerkgebouwen. Een soortgelijke afbraak speelt zich af bij de hervormde kerkgenootschappen. Van oudsher was de kerk, hoe klein dan ook, een opvallend architectonisch element in iedere stad en in ieder dorp. Het was ook een navigatie-aanduiding, bijv. ’bij de kerk links af”. Of in de wielersport ’het rondje om de kerk’. Voor talloze mensen was de kerk een onuitwisbaar deel van hun privéleven en hun emoties geworden. In de kerk werden vele mensen als baby al gedoopt, ze waren er getrouwd, ze werden vanuit diezelfde kerk begraven.
Wederopbouw
De kerk was een deel van hun leven geworden. Het is ook niet voor niets dat na de Tweede Wereldoorlog in talrijke zwaar beschadigde steden werd begonnen met de restauratie of wederopbouw van de kapot gebombardeerde kerkgebouwen. Ook toen er nog een ernstig tekort aan woonruimte voor de inwoners was.
Kerken boden bescherming aan door oorlogsrampen dakloos geworden burgers en gewonde soldaten werden op de vloeren van kerken door artsen en verpleegkundigen verzorgd. Daarbij moeten wij niet vergeten dat reeds vanuit de vroege middeleeuwen de kerk de basis heeft gelegd van ons onderwijs, onze wetenschap en onze zorg voor zieken maar ook voor onze cultuur.
Maar de laatste dertig jaar hing er in ons land een uiterst negatieve sfeer rondom religie. Onze technocratische maatschappij had geen contact meer met religieuze filosofie. Men geloofde alleen maar datgene wat bewezen kon worden. Het was het geliefde zwemwater van allen die zich ’atheïst’ noemden, onder het motto: wat ik niet kan zien, voelen of horen, bestaat gewoon niet. En: ’atheïsme’ is een ander woord voor ’gezond verstand’. Vooraanstaande mensen onder wie ook veel wetenschappers gingen religieuze medeburgers als zwakbegaafde stakkers beschouwen. Hun leidend principe was dat religieuze mensen nooit wetenschappers konden worden.
Levensgevaar
Er zijn tijden geweest dat men zoiets niet zonder levensgevaar kon zeggen. Want ongeloof was heiligschennis en volgens de klassieke (katholieke) inquisitie kon daar de doodstraf op staan. De destijds beruchte inquisitie gebruikte daarvoor de brandstapel, die nog steeds in ieder geschiedenisboek wordt vermeld. Onze westerse beschaving is boven dit primitieve idee uitgegroeid. De islam, een veel jongere godsdienst, is nog niet zo ver. Vandaar dat het verstandig is om daar in onze multiculturele maatschappij ernstig rekening mee te houden.
Verachtelijk
Dat wij zo ongeveer één kerk per week afbreken is voor een moslim ondenkbaar en ook verachtelijk. Moslims zullen nooit hun godshuizen afbreken of er sportzalen van maken. Soortgelijke processen spelen zich ook af in hervormde gemeenten. Het organisatorisch gat dat zo ontstaat in onze westerse-kerkelijke maatschappij wordt snel en efficiënt opgevuld door islamitische allochtonen, die best kans zien van een verlopen christelijke kerk een goed functionerende moskee te maken, met alle bijkomende politieke problemen van dien.
Toen de eerste ’gastarbeiders’ in ± 1960 in Nederland kwamen werken, werd de eerste moskee in een woonhuis geïmproviseerd. Thans staan er meer dan 500 moskeeën, waaronder de grootste en mooiste van heel Europa. Het zal niet lang meer duren voordat de islam een belangrijke en krachtige factor gaat worden in ons over-gesocialiseerde land waar alles kan en niets hoeft en IS, de Islamitische Staat, zich systematisch uitbreidt. Volgens ons dagblad De Telegraaf (van 5-2-2015) staat ons nog heel wat ellende te wachten.
Volgens het VN-comité voor de rechten van het kind, maakt de IS zich op grote schaal schuldig aan wreedheden jegens kinderen, zoals het gebruik van jonge en mindervalide kinderen als zelfmoordterroristen, als levend schild bij bombardementen of als kindsoldaat. Vooral kinderen uit religieuze en etnische minderheden (zoals wij straks óók zullen zijn) lopen de kans om slecht behandeld te worden, waarbij zelfs onthoofden, kruisigen en levend begraven tot de mogelijkheden behoort. Om nog maar te zwijgen over seksueel geweld.
Zonder enige twijfel zullen veel Nederlanders thans zeggen: Nou, nou, dat is weer typisch journalistieke overdrijving van het dagblad De Telegraaf. Maar wij zijn zo gehersenspoeld dat wij het pas geloven als we de eerste gemartelde kinderen om hun moeder horen gillen. En dan is het echt te laat.
Huiswerk: voor het komend weekend het op de computer bekijken van het levend verbranden van de Jordaanse piloot Muaz al-Kassasbeh en het met een kartelmes onthoofden van twee Japanse journalisten. Ik wens u allen een prettig en leerzaam weekend toe.
© De Telegraaf